Pictures
And the rest of his photo's when he visited Phi Phi last June. Sorry for the resolution.
Slide Show: Please click
here for a slide show of all (more then published here)his photo's.
Photo Album: Please click
here for the album of his photo's (static).
Or just click on 1 of the photo's.
You'll see the photo's published by Bruno, Netherlands, that's just my nickname witch I use their :-)
Back To Phi Phi, the pictures
Next to his story are the pictures.
Back to Kho Phi Phi Don, deel II
Stefan is teruigegaan naar Kho Phi Phi en heeft voor het eerst zijn confrontatie met het eiland met het eiland. Hieronder het vervolg van zijn verhaal over zijn bezoek en de wederopbouw van het eilandHiphiphi heeft de afgelopen maanden veel betekend voor het eiland. De vele vrijwilligers hebben veel puin geruimd, waardoor het eiland weliswaar een kale, maar ook een opgeruimde indruk maakt. Op dit moment zijn vrijwilligers bezig met het puin weg te halen van de bodem van de baai. En dit alles met pure mankracht. De eerste en enige shovel (van overheidswege) op het eiland arriveerde pas na 6 maanden(!)
Hiphiphi heeft vele activiteiten lopen, met name op het gebied van infrastructuur. Naast dat ze het eiland hebben opgeruimd, zijn ze bezig met herstelwerkzaamheden aan huisjes, straatjes, flora etc.
Sinds februari hebben alweer 150 kleine winkeltjes, restaurantjes, reiswinkeltjes, en guest-houses hun deuren kunnen openen. Ook is het belangrijkste voor de toekomst van de kinderen van het eiland weer opgebouwd: de school is inmiddels weer opgestart en kinderen kunnen weer gaan leren.
Daarnaast zijn door Hiphiphi inmiddels weer zo’n 300 jonge palmbomen geplant en is bijna 100 kilo gras ingezaaid. Dit allemaal op het middelste stuk van het eiland dat het zwaarst is getroffen. Naast het feit dat het op den duur bijdraagt aan het (groene) aanzien van het eiland, heeft dit ook een belangrijke functie. Het voorkomt verdere beschadiging van het eiland gedurende het regenseizoen en zorgt ervoor dat de toplaag niet wordt weggespoeld.
Hiphiphi heeft verder met behulp van vrijwilligers een medische voorziening getroffen op het eiland, waar veel bewoners, hulpverleners en toeristen van afhankelijk zijn geweest. De eerste Thaise arts die arriveerde pas in mei. Tot die tijd zijn het vrijwilligers geweest die de medische verzorging op zich hebben genomen.
De komende tijd staat nog veel op het programma. Met name de herstelwerkzaamheden aan het riool en de watervoorziening op het eiland zullen de komende tijd ter hand worden genomen.
Op dit moment zijn er nog geen concrete plannen vanuit de overheid voor de wederopbouw van het eiland. Er zijn wel een aantal ideeën geopperd, maar deze blijven nog vaag en weinig concreet, terwijl het belangrijk is voor de leefbaarheid en economie van het eiland om snel duidelijkheid te hebben. Ook voor Hiphiphi is het soms frustrerend. Zij willen graag een bijdrage willen leveren aan de concrete wederopbouw van het verwoeste deel van het eiland. Indien de plannen bekend zijn, is het hun bedoeling om te kijken naar het voorzieningenniveau welke door de overheid wordt geleverd en daar waar mogelijk aan te vullen – aan te sluiten met eigen middelen en ideeën. Daarbij willen ze ook graag de mening van de lokale bewoners – het is hun eiland – zwaar laten wegen in de vormgeving en realisatie van ideeën.
Nu het eiland weer vrij is gemaakt van het puin hoopt men dat het toerisme weer gaat aantrekken. Grote delen van het eiland zijn niet of nauwelijks getroffen door de tsunami en daar is men weer volop in bedrijf. Het toerisme is met 90% gedaald in het afgelopen half jaar en inkomsten zijn slechts 10% van hetgeen voor de tsunami werd verdiend. Om het eiland er echt weer bovenop te helpen is het dus van belang dat toeristen het eiland weer zullen gaan vinden(!)
Naast het bezoek aan Koh Phi Phi heb ik ook nog een gesprek gehad op de Nederlandse ambassade in Bangkok met de ambassadeur, het hoofd consulaire zaken en een medewerkster van de OS-afdeling (Ontwikkelingssamenwerking). In dit gesprek heb ik iets verteld over ons project en mijn ervaringen op het eiland, zowel op 26 december 2004 als afgelopen keer. Daarnaast waren ze ook erg geïnteresseerd over de huidige toestand op het eiland, hoe het er nu is, of het toerisme weer wat op gang komt etc. Zelf verwacht de ambassade dat het zeker een jaar duurt, voordat het toerisme weer langzaam op gang komt in de getroffen gebieden. Mensen, toeristen hebben in deze tijd nu eenmaal de keus uit vele andere goedkope en verre bestemmingen en laten daarom juist dit soort gebieden nu ‘links’ liggen.
Verder kreeg ik van de ambassade een vergelijkbaar verhaal te horen als van Hiphiphi. De overheid blijft achter met het ontwikkelen van plannen voor de getroffen gebieden. Er zijn wel ideeën, maar concreet worden ze niet. Dit leidt tot een soort vicieuze cirkel. Doordat de opbouw achterblijft in de getroffen gebieden, kan het toerisme maar moeilijk op gang komen, wat weer gevolgen heeft voor de broodwinning van vele mensen die dan toch weer aangewezen zijn op lokale hulpinitiatieven en lokale NGO’s.
Zoals bekend heeft de Thaise regering direct na de ramp aangekondigd geen (financiële) hulp nodig te hebben. Dit betekent dus ook dat het geld van giro 555 niet naar Thailand gaat, maar met name naar Sri Lanka en Atjeh. De Nederlandse ambassade heeft dus weinig coördinerende activiteiten om dit soort gelden te besteden. Zij sluiten met name aan bij enkele lokale initiatieven in de regio. Des te meer is de ambassade dus erg geïnteresseerd in andere (Nederlandse) lokale initiatieven.
Het gesprek met de medewerkster van de OS-afdeling was ook indrukwekkend. Zij is op verschillende plekken geweest in de dagen en weken na de tsunami om daar te helpen. Hierdoor heeft zij wat lokale contacten en NGO’s opgedaan waar wij in ons project ook gebruik van mogen maken. Ik ben haar hier heel dankbaar voor. Daarnaast heft zij aangegeven altijd contact met haar te mogen opnemen, iets waar we in de komende periode ook zeker gebruik van gaan maken.
Terugkijkend is het een erg goed en bovendien nuttige reis geweest, waarbij we veel te weten zijn gekomen over de huidige situatie van het eiland Koh Phi Phi, de diverse initiatieven, hebben we veel nuttige informatie gekregen over toekomstige activiteiten en contactpersonen, maar hebben we bovenal aansluiting gevonden voor een goede en verstandige besteding van ons ingezamelde geld. De komende periode gaan we gebruiken om exact te bepalen wanneer en op welke manier we daadwerkelijk we dit in gaan vullen. In elk geval hopen we het project door de Engelse vertaling van het boekje weer een nieuwe stimulans te geven. Robin en Carina gaan eind augustus ook vertrekken naar Koh phi phi om concrete afspraken te maken over de besteding van het geld. Uiteraard houden we jullie via de website en e-mail op de hoogte, door jullie hebben wij dit immers mogelijk weten te maken. Onze welgemeende dank hiervoor!!
Back to PP, deel I
Zoals beloofd het verslag van Stefan over zijn bezoek aan Kho Phi Phi Don.Op 17 juni ben ik, samen met Erik Plug, namens de vereniging ‘vrienden voor Phi Phi’ terug gegaan naar Kho Phi Phi. Het doel was tweeledig; enerzijds wilde ik terug naar het eiland om de confrontatie aan te gaan met hetgeen we op tweede kerstdag van 2004 hebben meegemaakt, bewust worden van de tragedie die het eiland heeft getroffen en nogmaals de gevolgen hiervan, voor het eiland, de getroffenen en uiteraard mijzelf op me te laten inwerken. Anderzijds wilde ik meer weten van de activiteiten van Help International Phi Phi, de hulporganisatie dat op het eiland werkzaam is. De geweldige steun die we van mensen hebben gekregen door het boek te kopen en het geld dat we hiermee hebben ingezameld willen we op een goede, juiste manier besteden. Op een manier waardoor we verzekerd zijn dat ‘ons’ geld besteed wordt aan een concreet doel en op de juiste plek terecht komt. Onderstaand verslag is persoonlijk, maar geeft daarnaast een beeld over de geweldige inzet van Help International Phi Phi.
Na mijn reis vanuit Nederland vertrok ik op 19 juni, ruwe zee, veel regen en wind, met de boot richting Ko Phi Phi. Veel spanning over wat ik zou aantreffen, hoe zou ik me houden als ik weer voet zet op het eiland? Anderhalf uur later kwam het antwoord….De eerste aanblik was er een van herkenning, met name het plaatje van toen we van het eiland vertrokken op de 27e december. Het kale middenstuk, het zicht op de baai aan de andere kant van het eiland, de heuvel waar we uiteindelijk, na de eerste golven, zoveel uren hebben gezeten. Het weer was somber en regenachtig, tekenend voor de sfeer en stemming dat overheerst. De eerste gevoelens zijn onsamenhangend en dringen tegelijk om voorrang; de angst die je weer ervaart, de emoties over hetgeen je toen gezien hebt, de indrukken over wat je op dat moment ziet, de opluchting omdat je bij jezelf realiseert dat je alle geluk van de wereld hebt gehad en je er nog bent….Naarmate je alles wat beter opneemt realiseerde ik me dat dit eiland door het aanblik bij mij alleen nog maar de associatie heeft met ellende, dood en angst, terwijl de herinnering juist een heel mooie was; de dagen voor de tsunami, de relaxte sfeer, de prachtige omgeving. En juist die herinnering wil je vasthouden en het aanblik op dat moment verstoord dat. En daarmee de twijfel of het wel zo’n goed idee is om terug te gaan. Daarentegen is het natuurlijk wel zo dat we juist door ons prachtige initiatief die herinnering weer willen laten gelden en de opbouw ter hand te nemen.
Eenmaal aan land zijn we eerst op zoek gegaan naar Clare West van Help International Phi Phi. Zij was vooraf van onze komst op de hoogte gesteld. Clare was vrij snel gevonden, maar was net bezig met een rondleiding. Afgesproken om tussen de middag in het Garden Home restaurant samen te gaan lunchen, waarbij zij ons zou gaan vertellen wat Hiphiphi allemaal heeft gerealiseerd tot dusver.
Erik en ik zijn hierop de vluchtroute gaan langslopen die we op de dag van de tsunami hebben gevolgd. Ditmaal andersom, wat betekende dat we van de pier naar het Bay-view resort zijn gelopen en van daaruit de heuvel op. Erg vreemd om alles weer te zien, loop in een waas, probeer alles voor me te halen hoe het toen was. Eigenlijk kunnen we de gehele route en het pad zonder enige moeite vinden, alsof het in onze geheugens staat gegrift. Veel oehs en aahs onderweg, daar lag zus, daar lag zo, dat zag er toen zo uit enzovoorts……..
Na de Tsunami; een kale woestenij
Eenmaal op de heuvel voel ik me eigenlijk heel goed. Herken alles; waar we gezeten hadden, de bomen, een stomp van de kaars die een aantal Scandinaviërs die nacht hebben aangestoken, een contactlenzendoosje van Erik (bizar). Was me heel bewust van wat ik zag. De heuvel was verder goed opgeruimd, maar toch ademde alles nog de aanwezigheid van zoveel mensen. Zoals gezegd door de enkele dingen die er nog lagen, maar ook de ruimte die de mensen zich die dag hadden gecreëerd door alles weg te kappen geeft je weer het besef dat hier zoveel mensen angstige momenten hebben meegemaakt.
Daarna de heuvel af richting de reggae bar, de plek waar we destijds door een opening de heuvel zijn opgegaan. Op de helling van de heuvel wordt je nog wel geconfronteerd met veel rotzooi dat nog niet is opgeruimd en is achtergelaten door mensen; veel kleren, verpakkingen, tassen, flessen etc. Ook weer even het besef hoe steil het ook alweer was!! Oeff.!
Naar beneden was geen duidelijk gemarkeerd pad, maar weer, alsof het onbewust in ons geheugen staat gegrift, komen we precies uit bij de opening om van daaruit op de eerste verdieping van de reggae bar te komen. Dit stukje is redelijk ongeschonden de tsunami doorgekomen. Naar beneden de straat op, het tussendoortje waar toen puin lag en waar we door een laag blubber doorheen zijn geglibberd en toen………..onze eerste hide-out op de dag van de ramp; de eerste verdieping van Islander Pub. Hier zijn we naar toe gevlucht met het water letterlijk slechts enkele meters achter ons. Wat een geluk hebben we toen toch gehad doordat we hier de trap op konden rennen. Luttele seconden later was het water al zo snel gestegen en zagen wij mensen meegesleurd worden met de stroming. Beelden komen weer terug; Karlijn en Suus die in shock op een bankje zitten, alle gewonde mensen die uit het water werden gehaald, schreeuwende mensen die familieleden kwijt waren, mensen die het dak op wilde klimmen voor weer een nieuwe golf.
Na de Islander Pub de straat ingelopen waar het allemaal is begonnen. Links en rechts zijn de huisjes verdwenen en is het kaal. Ik herken niets van het straatje waar we zijn begonnen met rennen voor het water uit, waar ik Karlijn en Suus onwetend een winkeltje in zag lopen terwijl het water de straat in kwam stormen, en daarna, schreeuwend dat ze moesten rennen, voor het water uit richting de Islander Pub. In mijn beleving was dit een kort stukje, in werkelijkheid zie ik dat het meer is geweest. Vreemd om te beseffen dat een mens zich op zo’n moment volledig onbewust is van tijd en plaats.
En dan, als een soort van monument in een verder kale omgeving staat een betonnen gebouwtje waar destijds onze hotelkamer zich in bevond en wat resteert van Phi Phi Charlie resort. Bizar, ik dacht dat heel Phi Phi Charlie was weggevaagd, maar dit betonnen gebouwtje is het enige wat is overgebleven, uitgerekend waar wij onze kamer hadden. De rest, bungalows, bomen, restaurant, receptie, de dicht begroeide tuin, is allemaal weg.
Het restant wat eens Phi Phi Charlie resort was.
Uitzicht vanuit onze hotelkamer; zo anders nu dan toen.
Het was mogelijk om de trap op te lopen en zowaar de hotelkamer in te lopen. Overal gaten waar het puin doorheen is geslagen, maar de bedden staan er nog, evenals het dressoir. Karlijn en ik zijn gewoon de laatste geweest die hier in deze hotelkamer hebben overnacht, echt raar als je dat bedenkt………Het uitzicht uit het raam is zo anders. Nu is het een kale vlakte tot aan de zee. Toen was het een dichtbegroeide tuin met palmbomen en overal cabins. Je kon vanuit het hotelraam nog geen vijf meter ver kijken…. en moet je nu zien. Veel foto’s van gemaakt, omdat we aan deze hotelkamer toch vele goede herinneringen hebben.
Daarna verder het straatje af naar de Phi Phi Bakery, het punt waar we zijn begonnen met rennen, gewaarschuwd door de menigte die vanaf zee kwam rennen. Hier vlakbij heeft Erik samen met anderen een gewonde jongen op een deur gelegd en naar de helikopter gebracht. Nu is het opgeruimd;....op de bewuste dag moesten ze over het puin een weg banen naar het helikopterplatform, waarbij ze de gehele weg werden geconfronteerd met de verwoesting en verlies aan mensenlevens. Op de plek waar ze de jongen hebben gevonden bracht dit voor Erik ook weer herinneringen naar boven.
Terugkijkend is het goed geweest om terug te gaan en werd ik me ervan bewust dat de feitelijke afsluiting in NL al had plaatsgevonden. Hierdoor was ik ook minder emotioneel dan ik had verwacht en kon ik heel bewust, bijna nuchter, alles in me opnemen en heel rustig alles bekijken en weer ervaren wat nu allemaal had plaatsgevonden. Natuurlijk zal het eiland voor mij, hoe mooi ook, altijd de associatie houden met ellende op het moment dat ik er voet aan wal zet. Daarnaast kreeg ik het (angstige) gevoel dat iets soortgelijks weer kan gebeuren. Liever herinner ik het me zoals het was.
Laat ik nu iets vertellen over ons gesprek met Help International Phi Phi (Hiphiphi), een hulporganisatie specifiek gericht op het eiland Ko Phi Phi en opgericht door een Nederlander. Op dit moment bestaat de organisatie uit zo’n 60 mensen en hebben er sinds de oprichting al zo’n 3000 (!) vrijwilligers zich ingezet om het eiland er weer bovenop te helpen.
To be continued...
Literaire inslag
Aangezien dit blog niet had bestaan zonder een boek, durf ik te zeggen dat dit blog dus een literaire inslag heeft.
Vandaag kregen we een mailtje van iemand die de ramp van zich af wilde schrijven. Matthijs was niet direct betrokken, maar de beelden en verhalen grepen hem aan. Hieronder zijn verwoording van de ramp in de vorm van een gedicht. En waarom we het erop zetten? Geen idee, we vonden hem mooi, pakkend.
Tsunami
Metershoge muren van het waterhuis
Imploderen blauw omrand met wit
Duizend mensen, vissen en planten golven
Over elkaar heen en
Iedereen
Is de weg kwijt
Deze druipende ruïne laat haar buren roerloos en
Verslagen achter
In de spiegel van het stil en stuk geslagen water
Tellen zij hun doden1 janurai 2005
Matthijs Wind
New ways
Ja leuk. Derde druk is dus inmiddels uit. En toevallig was de bestelling van de zus van Marvin die het eerste exemplaar bevatte. Wie is Marvin???
Marvin en vriendin Felies hebben we ontmoet in Khao Lak tijdens het duiken. Hij heeft de foto op de achterkant gemaakt en ze komen ook nog in de epiloog voor. Erg leuk dus dat we daar een "bijzonder" exemplaar naar toe konden doen. En die twee zijn bijna aan het eind van hun reis door Azië, de 9 maandjes zitten er komend weekend op. Gelukkig!! Hoezo? Nou, zij hebben in Khao Lak onze memory card gekopieerd. Geen idee waarom ze dat wilden, maar dat betekent dus dat ze nog een cd'tje met foto's de laatste weken van onze reis hebben!! Can't wait to meet them!
Steef is weer terug uit Thailand. Om een understatement te gebruiken, het was apart om z'n verhaal te horen. Hij heeft beloofd om asap een stuk voor het blog te schrijven over z'n visit. Dus bij deze Steef, schiet eens op :-).
This week Doctor Ratje,
Floris' roommate, gave me an e-mail also. His mail had an attachment with a document called "Wave of tears". Really great to read it in English! We have had some request for an English version, so the first step is made. Cees Jan (Doctor Ratje) wrote in his e-mail some nice words, thanks for that. So this week we’ll see what opportunities we can find to press an English version of the book.
What else is new? Carina signed a contract, this week she will take part in the working class of our world. And that gives us the possibility to plan ahead. I have to discuss it with my boss yet, but we try to visit Phi Phi at the end of August!!!!
So now the blog is in English? Well, if we print an English version, there will be also an English site for it. And I don't think I'm going to write 1 story 2 times. We’ll see.
All good and new things, nice, nice, nice. Not new this week was eating Thai with Asian people. Had a good diner last Thursday
Lok, thnx!
