Golfblog/ Waveblog

Back to PP, deel I

Zoals beloofd het verslag van Stefan over zijn bezoek aan Kho Phi Phi Don.

Op 17 juni ben ik, samen met Erik Plug, namens de vereniging ‘vrienden voor Phi Phi’ terug gegaan naar Kho Phi Phi. Het doel was tweeledig; enerzijds wilde ik terug naar het eiland om de confrontatie aan te gaan met hetgeen we op tweede kerstdag van 2004 hebben meegemaakt, bewust worden van de tragedie die het eiland heeft getroffen en nogmaals de gevolgen hiervan, voor het eiland, de getroffenen en uiteraard mijzelf op me te laten inwerken. Anderzijds wilde ik meer weten van de activiteiten van Help International Phi Phi, de hulporganisatie dat op het eiland werkzaam is. De geweldige steun die we van mensen hebben gekregen door het boek te kopen en het geld dat we hiermee hebben ingezameld willen we op een goede, juiste manier besteden. Op een manier waardoor we verzekerd zijn dat ‘ons’ geld besteed wordt aan een concreet doel en op de juiste plek terecht komt. Onderstaand verslag is persoonlijk, maar geeft daarnaast een beeld over de geweldige inzet van Help International Phi Phi.

Na mijn reis vanuit Nederland vertrok ik op 19 juni, ruwe zee, veel regen en wind, met de boot richting Ko Phi Phi. Veel spanning over wat ik zou aantreffen, hoe zou ik me houden als ik weer voet zet op het eiland? Anderhalf uur later kwam het antwoord….De eerste aanblik was er een van herkenning, met name het plaatje van toen we van het eiland vertrokken op de 27e december. Het kale middenstuk, het zicht op de baai aan de andere kant van het eiland, de heuvel waar we uiteindelijk, na de eerste golven, zoveel uren hebben gezeten. Het weer was somber en regenachtig, tekenend voor de sfeer en stemming dat overheerst. De eerste gevoelens zijn onsamenhangend en dringen tegelijk om voorrang; de angst die je weer ervaart, de emoties over hetgeen je toen gezien hebt, de indrukken over wat je op dat moment ziet, de opluchting omdat je bij jezelf realiseert dat je alle geluk van de wereld hebt gehad en je er nog bent….Naarmate je alles wat beter opneemt realiseerde ik me dat dit eiland door het aanblik bij mij alleen nog maar de associatie heeft met ellende, dood en angst, terwijl de herinnering juist een heel mooie was; de dagen voor de tsunami, de relaxte sfeer, de prachtige omgeving. En juist die herinnering wil je vasthouden en het aanblik op dat moment verstoord dat. En daarmee de twijfel of het wel zo’n goed idee is om terug te gaan. Daarentegen is het natuurlijk wel zo dat we juist door ons prachtige initiatief die herinnering weer willen laten gelden en de opbouw ter hand te nemen.

Eenmaal aan land zijn we eerst op zoek gegaan naar Clare West van Help International Phi Phi. Zij was vooraf van onze komst op de hoogte gesteld. Clare was vrij snel gevonden, maar was net bezig met een rondleiding. Afgesproken om tussen de middag in het Garden Home restaurant samen te gaan lunchen, waarbij zij ons zou gaan vertellen wat Hiphiphi allemaal heeft gerealiseerd tot dusver.

Erik en ik zijn hierop de vluchtroute gaan langslopen die we op de dag van de tsunami hebben gevolgd. Ditmaal andersom, wat betekende dat we van de pier naar het Bay-view resort zijn gelopen en van daaruit de heuvel op. Erg vreemd om alles weer te zien, loop in een waas, probeer alles voor me te halen hoe het toen was. Eigenlijk kunnen we de gehele route en het pad zonder enige moeite vinden, alsof het in onze geheugens staat gegrift. Veel oehs en aahs onderweg, daar lag zus, daar lag zo, dat zag er toen zo uit enzovoorts……..


Na de Tsunami; een kale woestenij


Eenmaal op de heuvel voel ik me eigenlijk heel goed. Herken alles; waar we gezeten hadden, de bomen, een stomp van de kaars die een aantal Scandinaviërs die nacht hebben aangestoken, een contactlenzendoosje van Erik (bizar). Was me heel bewust van wat ik zag. De heuvel was verder goed opgeruimd, maar toch ademde alles nog de aanwezigheid van zoveel mensen. Zoals gezegd door de enkele dingen die er nog lagen, maar ook de ruimte die de mensen zich die dag hadden gecreëerd door alles weg te kappen geeft je weer het besef dat hier zoveel mensen angstige momenten hebben meegemaakt.
Daarna de heuvel af richting de reggae bar, de plek waar we destijds door een opening de heuvel zijn opgegaan. Op de helling van de heuvel wordt je nog wel geconfronteerd met veel rotzooi dat nog niet is opgeruimd en is achtergelaten door mensen; veel kleren, verpakkingen, tassen, flessen etc. Ook weer even het besef hoe steil het ook alweer was!! Oeff.!
Naar beneden was geen duidelijk gemarkeerd pad, maar weer, alsof het onbewust in ons geheugen staat gegrift, komen we precies uit bij de opening om van daaruit op de eerste verdieping van de reggae bar te komen. Dit stukje is redelijk ongeschonden de tsunami doorgekomen. Naar beneden de straat op, het tussendoortje waar toen puin lag en waar we door een laag blubber doorheen zijn geglibberd en toen………..onze eerste hide-out op de dag van de ramp; de eerste verdieping van Islander Pub. Hier zijn we naar toe gevlucht met het water letterlijk slechts enkele meters achter ons. Wat een geluk hebben we toen toch gehad doordat we hier de trap op konden rennen. Luttele seconden later was het water al zo snel gestegen en zagen wij mensen meegesleurd worden met de stroming. Beelden komen weer terug; Karlijn en Suus die in shock op een bankje zitten, alle gewonde mensen die uit het water werden gehaald, schreeuwende mensen die familieleden kwijt waren, mensen die het dak op wilde klimmen voor weer een nieuwe golf.

Na de Islander Pub de straat ingelopen waar het allemaal is begonnen. Links en rechts zijn de huisjes verdwenen en is het kaal. Ik herken niets van het straatje waar we zijn begonnen met rennen voor het water uit, waar ik Karlijn en Suus onwetend een winkeltje in zag lopen terwijl het water de straat in kwam stormen, en daarna, schreeuwend dat ze moesten rennen, voor het water uit richting de Islander Pub. In mijn beleving was dit een kort stukje, in werkelijkheid zie ik dat het meer is geweest. Vreemd om te beseffen dat een mens zich op zo’n moment volledig onbewust is van tijd en plaats.

En dan, als een soort van monument in een verder kale omgeving staat een betonnen gebouwtje waar destijds onze hotelkamer zich in bevond en wat resteert van Phi Phi Charlie resort. Bizar, ik dacht dat heel Phi Phi Charlie was weggevaagd, maar dit betonnen gebouwtje is het enige wat is overgebleven, uitgerekend waar wij onze kamer hadden. De rest, bungalows, bomen, restaurant, receptie, de dicht begroeide tuin, is allemaal weg.

Het restant wat eens Phi Phi Charlie resort was.






Uitzicht vanuit onze hotelkamer; zo anders nu dan toen.


Het was mogelijk om de trap op te lopen en zowaar de hotelkamer in te lopen. Overal gaten waar het puin doorheen is geslagen, maar de bedden staan er nog, evenals het dressoir. Karlijn en ik zijn gewoon de laatste geweest die hier in deze hotelkamer hebben overnacht, echt raar als je dat bedenkt………Het uitzicht uit het raam is zo anders. Nu is het een kale vlakte tot aan de zee. Toen was het een dichtbegroeide tuin met palmbomen en overal cabins. Je kon vanuit het hotelraam nog geen vijf meter ver kijken…. en moet je nu zien. Veel foto’s van gemaakt, omdat we aan deze hotelkamer toch vele goede herinneringen hebben.

Daarna verder het straatje af naar de Phi Phi Bakery, het punt waar we zijn begonnen met rennen, gewaarschuwd door de menigte die vanaf zee kwam rennen. Hier vlakbij heeft Erik samen met anderen een gewonde jongen op een deur gelegd en naar de helikopter gebracht. Nu is het opgeruimd;....op de bewuste dag moesten ze over het puin een weg banen naar het helikopterplatform, waarbij ze de gehele weg werden geconfronteerd met de verwoesting en verlies aan mensenlevens. Op de plek waar ze de jongen hebben gevonden bracht dit voor Erik ook weer herinneringen naar boven.

Terugkijkend is het goed geweest om terug te gaan en werd ik me ervan bewust dat de feitelijke afsluiting in NL al had plaatsgevonden. Hierdoor was ik ook minder emotioneel dan ik had verwacht en kon ik heel bewust, bijna nuchter, alles in me opnemen en heel rustig alles bekijken en weer ervaren wat nu allemaal had plaatsgevonden. Natuurlijk zal het eiland voor mij, hoe mooi ook, altijd de associatie houden met ellende op het moment dat ik er voet aan wal zet. Daarnaast kreeg ik het (angstige) gevoel dat iets soortgelijks weer kan gebeuren. Liever herinner ik het me zoals het was.

Laat ik nu iets vertellen over ons gesprek met Help International Phi Phi (Hiphiphi), een hulporganisatie specifiek gericht op het eiland Ko Phi Phi en opgericht door een Nederlander. Op dit moment bestaat de organisatie uit zo’n 60 mensen en hebben er sinds de oprichting al zo’n 3000 (!) vrijwilligers zich ingezet om het eiland er weer bovenop te helpen.

To be continued...

posted by Robin @ 6:27 PM